Vandaag mijn laatste werkdag. Althans, op het werk, want er valt hier nog genoeg te doen, voor ik zaterdagmorgen vertrek! Wat het werk betreft, ik heb alles zo goed mogelijk achtergelaten, en nu moet ik dat dus gewoon LOSLATEN!

Er is een wijziging opgetreden in het verblijf voor de kinderen hier in Nederland, dus er moet nog het e.e.a. gebeuren, voor de huisvesting voor elkaar is. Helaas kan ik dat niet allemaal meer zelf regelen voor vertrek, maar ik heb er alle vertrouwen in, dat Floris, Martin en eventueel Evert en Nienke, dat voor elkaar gaan krijgen. Ook weer een goeie oefening in loslaten!

Ik hoor nu: Evert? Ja, die is op dit moment onderweg naar Nederland met z'n schip. Hij komt hier waarschijnlijk een tijdje in Amsterdam te liggen, omdat er wat aan het schip moet gebeuren. Kan ie mooi op z'n vrije avonden even helpen met de bedden in elkaar zetten voor zijn kroost. En voor degenen die zich afvragen, zie jij Evert dan helemaal niet? Jawel hoor, ik heb hem vorige week even kunnen spreken en zien (en zoenen), want hij moest hier in Nederland een cursus doen, en op kantoor langs, voor hij door vloog naar het schip. Dus hij kon zijn moeder na ruim 2 1/2 jaar weer eens in de armen sluiten. En we hopen elkaar natuurlijk weer te zien als ik terug ben, dan gaat hij van boord en samen met zijn gezin vakantie houden.

Morgen en vrijdag hier in huis de boel op orde brengen, en de nodige boodschappen doen, waaronder pakken luiers, zodat die klaar staan als we aankomen, want we gaan natuurlijk niet meer luiers mee slepen dan strikt noodzakelijk! Kaas heb ik zaterdag al gehaald, en ik ben druk aan het verzamelen, wat er allemaal mee moet. En dat is toch weer meer dan gedacht, dus ik zal de grote paarse koffer mee moeten nemen. Geen handbagage koffertje dit keer, maar een rugzak, zodat oma op de terugweg 2 handen vrij heeft om kinderen vast te houden. Donderdag is het oppasdag, dan kan ik nog even genieten van Finn en Sara.

De bankpas staat op internationaal, de laatste rekening nog even betaald, de inhoud van de vriezer op een briefje op de deur, zodat Mart niet hoeft te zoeken, een klein portemonneetje voor onderweg gevonden, oorbellen gekocht die gewoon kunnen blijven zitten, ook als ik slaap, enfin, ik ben er bijna klaar voor. Nog wel even een fles zonnebrand halen, want oeioeioei, wat zijn mijn benen nog winterwit. Niet alleen de benen trouwens, dus maar even voorzichtig aan daar.

En als ik de weermevrouw vanavond mag geloven, moet ik in m'n winterjas naar Schiphol, die mag Mart dan weer mee retour nemen, die heb ik Down Under niet nodig.

Ik verwacht dat ik jullie een volgend bericht stuur, als ik aan de andere kant van de bol ben aan gekomen.